ترجمه فارسی توضیحات (ترجمه ماشینی)
پیامدهای وجودی کاهش دهنده: موردی برای اسم گرایی
اگر باید گزارههای ریاضی را درست بدانیم، آیا باید به وجود abstracta اشیاء ریاضی نامرئی ابدی نیز باور داشته باشیم که تنها با نیروی اندیشه ناب قابل دسترسی هستند؟ جودی آزونی می گوید نه، و او مدعی است که راه فرار از چنین تعهداتی، پذیرش (به عنوان بخشی اساسی از دکترین علمی) گزاره های واقعی است که در مورد اشیایی است که به هیچ وجه وجود ندارند. آزونی نشان می دهد که وقتی از رئالیسم ستیزه جویانه اجتناب می کنیم، چشم انداز متافیزیکی چگونه به نظر می رسد که تعهد ما را به هر چیزی که نظریات ما کمیت می کند را مجبور می کند. آزونی با فرار از تنگناهای متافیزیکی (مانند تئوری مطابقت صدق)، ضمن حفظ این بینش که برخی حقایق در مورد اشیایی هستند که دارند وجود دارند، آزونی می گوید که ما می توانیم به صورت علمی دسته بندی کنیم. اشیاء به دو دسته تقسیم میشوند: دستههایی که وجود دارند و ما دسترسی ابزاری به آنها ایجاد میکنیم تا ویژگیهایشان را بیاموزیم، و دستههایی که نیستند، یعنی دقیقاً به همان معنایی ساخته شدهاند که اشیاء داستانی هستند. او بخش کوچکی از فیزیک نیوتنی را به عنوان یک مطالعه موردی ارائه میکند، و یکی از نتایج طبقهبندی او از تعهدات هستیشناختی آن، این است که ما را به مکان و زمان مطلق متعهد نمیکند.
If we must take mathematical statements to be true, must we also believe in the existence of abstracta eternal invisible mathematical objects accessible only by the power of pure thought? Jody Azzouni says no, and he claims that the way to escape such commitments is to accept (as an essential part of scientific doctrine) true statements which are about objects that don’t exist in any sense at all. Azzouni illustrates what the metaphysical landscape looks like once we avoid a militant Realism which forces our commitment to anything that our theories quantify. Escaping metaphysical straitjackets (such as the correspondence theory of truth), while retaining the insight that some truths are about objects that do exist, Azzouni says that we can sort scientifically-given objects into two categories: ones which exist, and to which we forge instrumental access in order to learn their properties, and ones which do not, that is, which are made up in exactly the same sense that fictional objects are. He offers as a case study a small portion of Newtonian physics, and one result of his classification of its ontological commitments, is that it does not commit us to absolute space and time.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.