ترجمه فارسی توضیحات (ترجمه ماشینی)
تفنگدار دریایی ایالات متحده 1939-45: تئاتر اقیانوس آرام
اینها گاهی اوقات یک فرض اساسی است که یک تفنگدار نیروی دریایی ایالات متحده در جنگ جهانی دوم اساساً مانند تفنگداران ارتش ایالات متحده آموزش دیده، یونیفرم پوشیده، مجهز و مسلح بوده است. در حالی که البته شباهت‌هایی وجود داشت، تفنگداران دریایی برنامه‌های آموزشی منحصربه‌فرد خود را انجام دادند، عمدتاً لباس‌ها و تجهیزات متفاوتی را پوشیدند و سلاح‌های منحصربه‌فردی را در اختیار داشتند، اگرچه از بسیاری از سلاح‌های مشابه ارتش نیز استفاده می‌کردند. تفنگداران دریایی بخشی از نیروی دریایی نبودند، بلکه بخشی از وزارت نیروی دریایی در کنار نیروی دریایی بودند. در حالی که تفنگداران دریایی در جنگ آبی خاکی تخصص داشتند، ارتش در واقع حملات آبی خاکی بیشتری را در اقیانوس آرام نسبت به تفنگداران دریایی انجام داد. تفنگدار معمولی به خدمات خود بسیار افتخار می کرد و کاملاً آگاه بود که تنها شش لشکر دریایی وجود دارد اما لشکر 89 ارتش. تفنگداران دریایی جنگ جهانی دوم را با کمتر از 66000 افسر و مرد آغاز کردند. بیشتر از آن قبل از پایان آن زخمی می شد. تعداد سپاه به 487000 نفر رسید. تنها 5 درصد از نیروهای مسلح ایالات متحده را تامین می کرد، اما 10 درصد از تلفات کلی آمریکایی ها را متحمل شد. تفنگداران دریایی توانستند با تکیه بر سنت ها و تاریخ افتخارآمیز خود، شاخه کوچکی از خدمات را به یک نیروی تهاجمی دوزیست اسلحه ترکیبی برتر تبدیل کنند. صرف نظر از گسترش 750 درصدی، سپاه توانست حس سنت خود را حفظ کند، آن را به هزاران تفنگدار جدید القا کند و یک بازوی خدمات نخبه ایجاد کند. در اینجا، گوردون ال روتمن، تفنگدار تفنگدار دریایی را از طریق پیش نویس و آموزش، و سپس شرکت در عملیات هایی مانند روی-نامور در جزایر مارشال، سایپان و تینیان در جزایر ماریانا و ایوو جیما دنبال می کند. جملات آغازین Marine Creed، اندکی پس از حمله به پرل هاربر این تفنگ من است. مثلش زیاد هست ولی این یکی مال منه آن زندگی من است. من باید بر آن تسلط داشته باشم همانطور که باید بر زندگی خود مسلط باشم. بدون من تفنگ من بی فایده است. بدون تفنگ من بی فایده هستم.
These is sometimes a basic assumption that a World War II United States Marine Corps rifleman was essentially trained, uniformed, equipped, and armed much the same as a US Army rifleman. While there were of course similarities, the Marines conducted their own unique training programs, wore mostly different uniforms and equipment, and possessed some unique weapons, although they also used many of the same weapons as the Army. The Marine Corps was not part of the Navy, but a component of the Navy Department alongside the Navy. While the Marines specialized in amphibious warfare, the Army actually conducted more amphibious assaults in the Pacific than the Marines. The typical Marine was extremely proud of his service and acutely aware that there were only six Marine divisions but 89 Army divisions. The Marine Corps began World War II with less than 66,000 officers and men; more than that would be wounded before it ended. The Corps grew to almost 487,000. It provided only 5 percent of the US armed forces, but suffered 10 percent of overall American casualties. The Marines were able to build on their proud traditions and history to transform a small branch of service into a premier combined arms amphibious assault force. Regardless of its expansion by 750 percent, the Corps was able to maintain its sense of tradition, instill that into thousands of new Marines, and create an elite arm of service. Here, Gordon L Rottman, follows the Marine rifleman through his draft and training, and then participation in operations such as Roi-Namur in the Marshall Islands, Saipan and Tinian in the Mariana Islands, and Iwo Jima. The opening sentences of the Marine Creed, composed shortly after the attack on Pearl Harbor This is my rifle. There are many like it, but this one is mine. It is my life. I must master it as I must master my life. Without me my rifle is useless. Without my rifle, I am useless.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.