Since there is no supranational institution which can enforce international environmental agreements (IEAs), international cooperation proves difficult in practice. Global emissions exhibit negative externalities in countries other than that of their origin and hence there is a high interdependence between countries, and strategic considerations play an important role. Game theory analyzes the interaction between agents and formulates hypotheses about their behavior and the final outcomes in games. Hence, international environmental problems are particularly suited for analysis by this method.
The author investigates various strategies to provide countries with an incentive to accede, agree and comply to an international environmental agreement (IEA). He shows that by integrating real world restrictions into a model, game theory is a powerful tool for explaining the divergence between ‘first-best’ policy recommendations and ‘second-best’ designs of actual IEAs. For instance he explains why (inefficient) uniform emission reduction quotas have played such a prominent role in past IEAs despite economists’ recommendations for the use of (efficient) market-based instruments, as for example emission targets and permits. Moreover, it is stated, that a single, global IEA on climate is not necessarily the best strategy and small coalitions may enjoy a higher stability and may achieve more. This book will be of great interest to scholars, researchers and lecturers in the fields of international environmental economics, game theory and international relations.
از آنجایی که هیچ نهاد فراملی وجود ندارد که بتواند موافقت نامه های بین المللی محیط زیست (IEAs) را اجرا کند، همکاری بین المللی در عمل دشوار است. انتشار جهانی اثرات خارجی منفی در کشورهایی غیر از کشور مبدا خود نشان می دهد و از این رو وابستگی متقابل بالایی بین کشورها وجود دارد و ملاحظات استراتژیک نقش مهمی را ایفا می کند. نظریه بازی تعامل بین عوامل را تجزیه و تحلیل می کند و فرضیه هایی را در مورد رفتار آنها و نتایج نهایی در بازی ها تدوین می کند. از این رو، مشکلات زیست محیطی بین المللی به ویژه برای تحلیل با این روش مناسب است.
نویسنده استراتژی‌های مختلفی را بررسی می‌کند تا به کشورها انگیزه‌ای برای الحاق، موافقت و پیروی از یک توافق‌نامه بین‌المللی محیط‌زیست (IEA) بدهد. او نشان می‌دهد که با ادغام محدودیت‌های دنیای واقعی در یک مدل، نظریه بازی ابزار قدرتمندی برای توضیح واگرایی بین توصیه‌های خط‌مشی «اول بهترین» و طرح‌های «دومین بهترین» آژانس‌های بین‌المللی انرژی است. به عنوان مثال، او توضیح می دهد که چرا با وجود توصیه های اقتصاددانان برای استفاده از ابزارهای مبتنی بر بازار (کارآمد) مانند اهداف و مجوزهای انتشار، سهمیه های کاهش انتشار یکنواخت (ناکارآمد) چنین نقش برجسته ای در آژانس های بین المللی انرژی گذشته ایفا کرده است. علاوه بر این، بیان شده است که یک IEA واحد جهانی در مورد آب و هوا لزوما بهترین استراتژی نیست و ائتلاف های کوچک ممکن است از ثبات بالاتری برخوردار شوند و ممکن است به دستاوردهای بیشتری دست یابند. این کتاب مورد توجه محققان، محققان و مدرسین در زمینه های اقتصاد محیطی بین المللی، نظریه بازی ها و روابط بین الملل خواهد بود.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.