In Surrealism at Play Susan Laxton writes a new history of surrealism in which she traces the centrality of play to the movement and its ongoing legacy. For surrealist artists, play took a consistent role in their aesthetic as they worked in, with, and against a post-World War I world increasingly dominated by technology and functionalism. Whether through exquisite-corpse drawings, Man Ray’s rayographs, or Joan Miró’s visual puns, surrealists became adept at developing techniques and processes designed to guarantee aleatory outcomes. In embracing chance as the means to produce unforeseeable ends, they shifted emphasis from final product to process, challenging the disciplinary structures of industrial modernism. As Laxton demonstrates, play became a primary method through which surrealism refashioned artistic practice, everyday experience, and the nature of subjectivity.
ترجمه فارسی (ترجمه ماشینی)
سوزان لاکستون در سوررئالیسم در بازی، تاریخ جدیدی از سوررئالیسم را می نویسد که در آن محوریت بازی را در جنبش و میراث مداوم آن دنبال می کند. برای هنرمندان سوررئالیست، بازی نقش ثابتی در زیبایی‌شناسی آنها داشت که در آن، با و در برابر دنیای پس از جنگ جهانی اول کار می‌کردند که به طور فزاینده‌ای تحت تسلط تکنولوژی و کارکردگرایی بود. سوررئالیست‌ها چه از طریق نقاشی‌های نفیس جسد، چه رایوگراف‌های من ری، چه جناس‌های بصری خوان میرو، در توسعه تکنیک‌ها و فرآیندهایی که برای تضمین نتایج آشکار طراحی شده‌اند، ماهر شدند. آنها با پذیرش شانس به عنوان وسیله ای برای تولید اهداف غیرقابل پیش بینی، تأکید خود را از محصول نهایی به فرآیند تغییر دادند و ساختارهای انضباطی مدرنیسم صنعتی را به چالش کشیدند. همانطور که لاکستون نشان می دهد، بازی به روشی اولیه تبدیل شد که از طریق آن سوررئالیسم به شیوه هنری، تجربه روزمره، و ماهیت سوبژکتیویته تغییر شکل داد.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.