ترجمه فارسی توضیحات (ترجمه ماشینی)
سن در دولت رفاه: خاستگاه هزینه های اجتماعی برای بازنشستگان، کارگران و کودکان
این کتاب این سوال را مطرح می کند که چرا برخی از کشورها سهم عمده منابع سیاست اجتماعی خود را به سالمندان اختصاص می دهند، در حالی که برخی دیگر از مخارج اجتماعی متعادل تری برخوردارند. «سن رفاه» به دور از اینکه نتیجه مطالبات گروه های قدرتمند مبتنی بر سن در جامعه برای هزینه های رفاهی باشد، پیامد ناخواسته شیوه تنظیم برنامه های اجتماعی است. روشی که سیاستمداران از مخارج دولت رفاه برای رقابت بر سر رای استفاده می‌کنند، چه در راستای خطوط برنامه‌ای یا خاص، این انتخاب‌های نهادی اولیه را در جای خود قفل می‌کند. بنابراین در حالی که جامعه در حال تغییر است – پیری، طلاق، ورود و خروج از نیروی کار در طول زندگی به روش‌های جدید – سیاست‌های اجتماعی تکامل نمی‌یابند تا به عقب برسند. نتیجه، در دولت های رفاه شغلی مانند ایتالیا، ایالات متحده و ژاپن، هزینه های اجتماعی است که به نفع سالمندان است و بزرگسالان و کودکان در سن کار را تا حد زیادی به حال خود رها می کند.
This book asks why some countries devote the lion’s share of their social policy resources to the elderly, while others have a more balanced repertoire of social spending. Far from being the outcome of demands for welfare spending by powerful age-based groups in society, the ‘age’ of welfare is an unintended consequence of the way that social programs are set up. The way that politicians use welfare state spending to compete for votes, along either programmatic or particularistic lines, locks these early institutional choices into place. So while society is changing – aging, divorcing, moving in and out of the labor force over the life course in new ways – social policies do not evolve to catch up. The result, in occupational welfare states like Italy, the United States, and Japan, is social spending that favors the elderly and leaves working-aged adults and children largely to fend for themselves.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.